Henüz Adın Yok

Uçlarımı seviyorum, hayatla ona en yakın anımda vedalaşmayı. Bugün beni kendimle tanıştırdı. Artık adıma dönme zamanı. Bir gün her adımımı bir keşfe dönüştürdüğümde, bakışlarıma denizin mavisi uğradığında, gözlerimi kapayışımda bir sıra dışı heyecanla içim içime sığmadığında uzak saplanmayacak sözlerime. Aşina mıyız? Tanıdık mı geliyor yarınlarımız? Bilinmeyen bir geçmişe kendini bırakabilir misin? Bir ihtimal kadar sıcak, bir serüven kadar sarmaş dolaş, kendini bırakıverişini toparlayan anlar kadar gelişigüzel, bir minnetkarlık kadar içten kaçıverir misin hiçten? Doğmakla bu maceraya atılmadık mı? Her yaşanan güzel güne üzüntü ve sevinçlerimiz ile katılmadık mı? Ne zaman adımı kartvizitlere kaptırdım? Benim adresim hayattı , neden mesken tuttum yalnızlığı, beni anlamayan, hakkıyla sevişemeyen kızları? ODTÜ bana değerli bir isyan armağan etmişti. Zirvelerim olduğunu göstermişti. Kaybolmayı sevdirmişti. Yarınımdan korkmamayı öğretmişti. Özgürlüğün kıymetinden mezun olmuştum, sahiplenmeyeceğim bir esarete düşmüştüm. Nefes alma hakkımı, kendi iç sesimden pay almayı özledim. Ben içimin bayrağını cesaretimde hiç düşürmedim. Dinlediğim müziklere sordum duyguları. Düşüncelerime bıraktım içimi kemiren kurguları. Kar kaplıydı yamaçlarım, dağ esintisini örtünmüştü omuzlarım, masal gibiydi mağaralarım, okyanusla da tanıştırmıştı beni hayat, her adımım karşılaşmalar sunarken, ölüme bile sözünde durmadığı için kızmazken, neden sevgili kimliğini kaybetmiş olanın sözünün kıymeti olsundu. Unutacak ve unutulacak kadar kalabalıktık. Sevilmek bencilliğimizin gururunu mu okşuyor? Sevmek bir lütuf olmamalı. Hayat nankörlüğümüzü arındırsa da, aşk her zamanki gibi aldırmaz edasında. İyiyi ve kötüyü kaybetmiş bir tutku gecelere saldırıyor. Yalnızlık narkoz veriyor sese. Sadece çıplaklığını duyuyorum. Seni hayal edişimi örtünüyorum. Henüz adın yok. Söze davetlisin. Gözlerimi kapayışımı giyinebilirsin. Belki sen de fazla kalamayacaksın, dayanamayacaksın, tutsak hissedeceksin. Belki sen de sıkılacaksın benden bir masal dinlemekten. Belki sen de vazgeçeceksin benimle birlikte hayatın içinde şarkı sözlerini kovalamaktan. Güneşin doğuşuna kollarını açmak, erkenden kalkmak denizin günaydın diye seslenişine, seni beklemek kıymet verilişine umut verici bir müjde yalnızlığıma. Bakışların adımlarını yavaşlattığında, kalbin atışlarını hızlandırdığında duraksayabilirsek birbirimizde, adımızla ilgilenmez gece. Çözmek istersen senin olur, çözülmeye hasret bilmece. Yeter ki sen hayata sarılışımı tazele.