Acaba Ayakta Duran Kalabalığın Kaçı Yalnız?

O kadar sessizdi ki aşk. Göz gözü görmüyordu yalnızlıkta. İskelenin beyaz kireç badanalı duvarında bir anda seninle bir düşte kayboluvermiştim. Seninle uyanmıştım bir sahil kasabasında mavi nakışlı bir pencerenin duvarlarının birbirleriyle kavuşmasında sır oluşumuzda. Vapur seni özleyen bir İzmir’den uzaklaşmaya çabalıyordu, dönmeden yapamayacağını bile bile. Hayatın keyfine varış kadar ağır ilerliyordu mavi. Artık seni kıskanmamın anlamı da kalmamıştı senin için. Gözlerini kapayışında yerim yoktu. Halbuki sen demir sokak kapımı açışımda, yankılanan merdivenlerimi inen ayak seslerimin suskunluğuna karışan kilit sesi gibiydin her gün uğurlanışımda. Her sabah yirmi dakika ibadet eder gibi Karşıyaka’ya varış. Küçük küçük harf işleyen parmaklar benim. Ya senin suskun ellerin kimin? Çarşamba iskeleye yanaştı. Yine dokuz, yine sen trafik ışıklarında beklerken. Acaba ayakta duran kalabalığın kaçı yalnız?