Adını Verdiğim İçim

Yalnızlık serüveninde gezintiye çıktın mı hiç? Küçük olanın keşfi büyüktür. Sıvı sabunum, traş jelim ve şampuanım banyo dolabının üzerindeydi. Bir tepeden sonsuza bakan binalara dönüştürdüm sessizliklerini. Sanki her katında birileri uyanacakmış gibi uzanıyordu Gibbs gökdeleni. Oyunum gözlerimde genişlerken, ne çok zaman alıyor içinde olmak diye konuştum bakışlarımla. Banyomun suskunluğunda gündüz parmaklarımın dokunuşuydu. Ayrılışım geceye çevirecekti benden kalan karanlığı. Ben ne zaman büyümüştüm? Ne zaman daraltmıştım akıl almaz düşlerimi? Bir kadını açıyordu gözlerimi kapayışım. Göğsümde geçiyordu eli. Parmaklarının her birinin farkındaydım. Bir dokunuşa vermiştim kalp atışlarımı. Huzur dolu olan konuşmak istemeyişlerden biriydi, anların rahatsız etmek istemezcesine geçişi. Saçlarında küçücüktüm. Sevdiğim uykulu halini tüm gecemle kokluyordum. Ona bir değer bırakıyordum sessizce, yaşamak istediklerinde uyanışlarını bulsun diye. Onu daha çok yaşamak istercesine uykusuzdum. Gözlerimin masalını dinliyordum. Onun varlığında gizlenişini duyan, birlikteliklerin büyüteceği masum bir çocuktum. Tenin boşluğu hissediyorsa yalnızlığın anımsamalara sarınır. Dönüp dursan da bulacağın kendinsin. Hiç bir düş örtemez üstünü. Kendi nefes alışlarınla ısınmaz kalbin. İki komşu kalptik. Birbiriyle buluşan yakınlıktık. Yalnızlık taşındı senin gidişine. Yokluğun dokunuyor yaşanan eksikliğine adını verdiğim içime. Hasret kaldım bir zamanlar eşim sandığım gülüşüne. Hasret kaldım kollarıma doluşuna. Özlem sarhoşluğunun kalp ağrısıyla uyandırdığını öğrendim de, yine de ayılamadım senden. Tükeniyor senden sakladığım her an.