Seni Sevmenin Yalnızlığında

Sana sarılmak isteyişlerim olmamalıyım. Seni sessizliğinde sürekli aramamalıyım. Fotoğrafları bir bir dolaşmamalıyım. Dizlerini gövdene çekmiş oturuşunda, turuncunun seni kıskandığım bir geceden saklayışında, omuzlarının çıplaklığınca bir hayalce koklanışında, cama yansıyanda tebessüm ediyor yine de gözlerim. Acım seni değersiz kılmıyor. Bittiğini bilsem de kalbim yılmıyor. Aynanın hapsindeyim. Bana yansıyorsun. Çıkamayız bizi ayırandan. Yakalanmışım bana düşüşüne, bir gülümseme verişine. Nasıl alışayım gidişine. Üzülmek bu kadar kelimeyi hak ediyor mu? Seni sevmenin yalnızlığında hayat elden gidiyor mu?