Çayımı Karıştırışımda Olduğunun Farkında Mıydı Ki?

Martıların çığlığına bayılıyorum. Yağmuru sevdiğimiz kızlar kadar özledik. Gün yine açık, deniz her zamanki gibi sakin ve huzur verici. Gözlerimin içine dalarcasına süzülüşlerinde gülümsedim beni karşılayan güne. Kanat çırpıp, çırpıp bırakıvermiyorlar mı kendilerini, hiç ayrılmak istemiyorum öykülerinden. Deniz dalgaların sesinde içini açıyor vapura. Bu şarkı duyuluyor, bir kadın gibi hissediliyor. Düşünmek beni huzursuz ediyor. Yirmi dakika sonra yine tekrarın kölesiyim. Ölüm mesaisi başlamak üzere. Neden sitem etmiştim sevdiklerime, beni sevmeye çalışmıyorlar diye. Sevmeye çalışılmıyordu. Kendimle konuşmalarımda Ayşegül’ün beni doğum günümde aradığını hayal ederken, ona içimin dışında sesini duymak güzel diye sesleniyordum. Arayışlarım olmuştu. Herkes teşhis koymakta aceleciydi, tüm bunlar boşluk hissinden kaynaklanıyordu. Çayımı karıştırışımda olduğunun farkında mıydı ki? Yıllar kalbimizden geçerken, yollarımız artık ayrıydı. Karşıyaka’ya varmaya çalışan bir martıyı izleyişimizde, kıyıyı takip eden apartmanlara inmekteydi tepeler. Fotoğraf mezarlıkları anımsayanların. Yaşanmışa ve hayallere gömülmüş anlar, yarını saklı yaşanmayacaklar zaman. Bulutlar ağırlaştı, vapur iskeleye yanaştı. Artık herkes günün merhaba dediği telaştı. Ayak sesleri sıraya girdi. Kimisi kravatlı, kimisi göz alıcı. Işıklar öyküleri sayıyor. İnsanlar karşıya geçmek için bekliyor.

01-11-2007