Haftanın İçinden Notlar

Karanlığın altındayız.

Güzel kafe ve restoranlar insana hayal kurdurur. Hikayelere her zaman ayrılmış masalar vardır. Sevgililer ayrılsalar da, anılar birliktedir. Işık hep en güzel kadınları seçer, aydınlatır. Cafe Recis’de arkadaşımı beklerken kapının açılış kapanışlarından aramıza katılan sesler içinde sessizliktim. Yansımalar ve içim yan masamda erkek arkadaşının kahve falına bakan bir kız.

Hava nasıl olursa olsun vapurda içeri oturmuyorum. Ayaktayım çünkü tüm oturma yerleri ıslak. Şikayet ediyorum sanmayın bu güzel hayatı. Anlıyorum ki ben öncelikle kendimi hiç dinlememişim. Yağmur bunu bana hatırlattı. Beni yarına çağırdı, yağmur tanelerince çoğaldı anlarım. Denizsiz olur mu hayat, ya arkadaşsız? Uyanmak kadar değerli her kadın. Martıların içime sığmadığı, bana kelimeler topladıkları bir sabahta rüzgar süpürüyor ruhumu. Geçişlerin selamıyız. Sevinç ayırırız hüzünlensek de. İçime doldurduklarınla sarhoş kıyılarım.

Karanlığın içinden hikayeler seçmek için yaşamak gerekli geceleri. Unutmak isteyenin olmadı hiç unutulmak istenen. Yaşam yaşanmışı hatırlatmadı hiç. Hep yeniledi yarını.

Bir zamanlar birbirimizin hikayelerini merak ederdik. Bir zamanlar birbirimize yaşamayı sevdiren birer gülümsemeydik. Bir zamanlar küçük oyunlar yaratmıştık birlikte, ikimiz de içinde yer aldığımızdan farklı sandığımız. Bir zamanlar ben de inanırdım inanmak istediğim sözlere. Neden hala kendime dönemedim? Neden içimdeki ses alıp başını gidemiyor? Vapurun pencerelerinden bakan adamlardan biriyim. Martılara sessizlik atan bir adam, sevdikçe yaşlanan. Bir adam düşüncelerinde kaybolan ve gözlerinde bir zamanlar yaşadıklarını bulan. Karşıyaka’ya vefalı mıyım? Saati var alışkanlık ve sorumlulukların.

Çözüm martıları, düşüncelerim çok sesli. Bakmayın sessizliğime hakim göründüğüme. İçine çekildiğim tartışmaların mağlubu değilim, umurumda da değil zaferlerle çıkmak. Kavganın esiri olmadım ama huzurumu kaçırıyor maruz kalmakta olduğum haksızlıklara isyanım. Çıkarlar hep ödünler istiyor benim veremediğim ve asla vermeyeceğim. Bu burnumun dikine gitmek mi, uzlaşmamazlık mı? Neden hatalar bölüşülmüyor? Haklı olduğunu düşünenin neden haksız olabilirliğinde payı yok? Duyduklarımız bizi ayırıyor. Göğe baktım, beni uzaklaştıran maviye. Yaşananların güveni sarstığı bir düzende umut aradım. Ben de insandım ama suskun kalamıyordum kendi doğrularının tutsağı yaygaraya. Çatışmalarda huzur ölüyor.