Sensizlik Herkese Yeter De

Ne zaman ki bir martıyı kovaladı gözlerin, ne zaman ki denizi izledi vapurların, ne zaman ki nefesin derin derin soludu kıyılarını sen yaşamın hep sevgilisiydin. Sen adına yakalandın o içten gülümsemende. Sen çoktan affettin yalnızlığını. Sen merdivenlerini göğe taşıdın. Sen senden geçenin kıymetini bildin. Sen bir kadının güzel omuzlarının hakkını verdin yaz gibi. Sen düşlerine döndün seni yalnız bırakan gecelerden. Bir kelimeyi diğerine tercih eden midir yazar? Gözlerimin içine sızarsın azar azar. Değmesin bana seni hatırlatan güzelliğine nazar. Sen ver çıplaklığımı. Sen der bana yaşatmak istediklerini. Sen gönder bana sokaklarımı. Senden varsa kalbime bir haber, özleme seni yakan bir ateş düşer. Belki de sensizlik herkese yeter de, bana hep seni anlatan olur keder. Bilmez misin iki yalnızlık bir hayat eder.