Bir Atlı Karıncada Gibiyiz

Anladık ki inanıp inanmamakla değil bizim derdimiz. Anladık ki yalnızlık kadar derin sözlerimiz. Anladık ki bir düşünenimiz var, bir düşündüğümüz olduğu kadar. Anladık ki anlamak değil bütün meselemiz. Neye yarar merak edişimiz? Neye yarar kaderimiz? Anladık ki kaybedilmeyecek kadar değerli dostluğumuz ve birlikteliğimiz. Anladık ki birbirimize güvenecek kadar özgür yüreğimiz. Bilmek zor. Sevmenin de kolay olduğu söylenemez. Yaşamak zor. Unutmanın da kolay olmadığı inkar edilemez. Neye yarar gidişimiz?

(Bu satırları yazmıştım ki telefonum çaldı. Arayan Fulya’ydı. Bir atlı karıncada gibiyiz, herkes yerinde sabit bir diğerini takip ediyor dedi. O da onu seven birine arkadaş kalmak istediğini üzülerek ve karşısındaki kişiyi kırmaktan çekinerek söylemişti. Telefonu kapatışında, bana iyi yolculuklar dileyişinde sevildiğim ve değer verildiğim hissi vardı. İyi geceler deyişi aklımdan çıkmayacaktı. Yarın İstanbul’a uçacağım. İzmir’i paylaştığım martılar gibi alçalacağım bu güzel şehrin hikayesine. Hep konuk olmayı sevdim gizemine. Duymak zor. Sevmek de zor gözlerin kapalı. )