Artık Çocuklarının Bahar

Hayatından sahneler gören bir adam düşlerinden dönüyordu gözlerini açışına. Uyuya kalmıştı sanki onu unutmuş bir gerçekte. Onu uyandıran bir kadınla ilk tanışmasını hatırlamak gülümsetmişti gözlerini. Bir kadının sessizliği kadar bir adamın sessizliği de derindir. Birbirlerini bulup çıkarmışlardı zamandan. Yorgun düştüğü için uzanmamıştı hayallerine. Gözlerini kapayışındaki ağacın dallarına tutunmuş ışıltıları anımsadı. Uzun zamandır bu göğün altındaydı. Evi olmuştu uzak yıldızlardan geçen gecelerindeki karanlık. Gündüz bulutları izlerdi adımları. Omzuna aldığı küçük bir çocuk gibi büyümüştü göz bebekleri. Şaşkındı korkmadığı sona yaklaştığı her anda. Hayranlıklarının izini sürdü ellerinde. Hayatın işlemiş olduğu suskunluğunda huzur vardı. Denize bakan adamın hikayesindeki yıllar birçok kişiyi korkutabilirdi. Yalnızlığın mazisi şarkı olmuştu. Çayın demlenişi vakit geçiriyordu bizim dediği evde. Bakışlarının döndürdüğü duvarlarıyla çocukları oynuyordu bir zamanlar. Bir zamanlar da adam olmuştu. Sahnenin camını açtı, derin bir nefes aldı. Sahnelerini dalıp gitmelerine ayırmıştı. Bir el dokundu omzuna. Başını çevirişi teşekkür etti yanında oluşuna. Susmak bir kuş getirmişti pencerelerinin pervazına. Özgürlüğün kendini salıverdiği kayboluşa hazır olduklarını hissettiler. Sessizce unutuldular. Yağmur yağdığında toprağın kokusundaydı çiçekler. Sevgiyle beslenmiş bir ölümden dönecekler. Yarın geliverirse kıymetini bil dedi rüzgar. Artık çocuklarının bahar. Perdesi savruldu sonsuzluğun içine. Çay bardakları yakındı sürekli haksızlığa uğradığını hissetmiş keyfekedere. Bir yudumdu saltanat. Keyfediyordu yaşamak. Müzik sesi hep duyulmuştu. Affedildiğini hissetti kalbinin atışında. Affedildiğini hissetti iyi bir adam oluşunda.