Martının Selamı Var

(Metroya yürürken)

Saat dokuz buçuk olmuştu. Özlemek olumsuz bir duygu mu diye düşündüm. Yazdıklarımda olumlu bir enerji yaymıyor muydum? Yolda karşılaştığım dilenci kadının kendini acındıran, hayattan beklentisi kalmamış yüz ifadesinde kelimelerimi seçişimle hesaplaştım. Çiçekçinin önündeki kırmızı krizantem mutluluk veriyordu. Dilencinin biraz uzağına düşen bir tercihti. Yazmak hayatın içi olabilir miydi? İki kepekli kumru almıştım fırından. Fırıncı bu sefer açık kahverengi bir kese kağıdına koymuştu aldıklarımı. Çok garip kendimi yurt dışındaymışım gibi hissetmiştim.

(Metrodan çıktım)

Yalnızlığıma gelen sümbül kokularında saat onu çeyrek geçiyordu. Daha on beş dakika vardı vapurun hareket saatine. Güneşli bir havada beklemek keyif vericiydi. Bulutları yastık yapmış bir miskinlikti, çayımı denize karşı yudumlamak. An kadar değerliydi zamanın lütfu. Hafif bir esintiyle oynadığım bu oyunda mutlu olduğumu hissettim. Karşıyaka’nın bir bölümü güneşi yaşıyordu. Sessizlik her zaman düşüncelere yer ayırır. Yine de sessiz kalmayı sevdim. Sessiz kalmaktan duyduklarım daha derindi. Paylaşılan suskunlukta parfüm kokuları birlikteliğimize yayılıyor. Hemen varışımız kadar ortak hikayemiz. Hemen varışımızda iskeleye yanaşmakta olan vapurlara yakınlaşıyoruz . Ayrılan bir vapura martının selamı var. Varışlar da yön değiştirmiş. Vapurun oluşturduğu dalga sesi hafifledi. Bir ninni gibi sokuldu iskeleye. İnişimde rüzgar sırtımı sıvazladı, beni yüreklendirdi.