Tanık Olsan İçime

Çıkarken cep telefonumu Fulya’da unutmuştum. Bakışlarımı uzaklara taşıyan bir denizin üzerinden geçmeyecekti Ankara’ya uçarken. Yüzüme vuran yağmur tanelerinden kaçmamaya karar verdim. Kağıdın üzerinde mürekkep ıslandıkça dağılıyordu. Buluşmalarda küçük ve renkli sürprizler vardı. Şiddetli bir yağmuru bekler gibiydi şehir. Kapalı havanın içinde kendi dünyasına ayrılmakta olan sokak ve caddeleri sevmişimdir. Bir aradaydık, yalnızlığımızla konuşur halde içimizdeydik. Bana değer verip vermediğini bilmiyorum deyişinde duraksadım. Ona değer verdiğim kadar haksızlık ediyordum. O kadar küçücüktü ki yağmurun dokunuşu. Islanan zemin yansımalara hazırdı. Akan suyun yere temasında oluşan halkalar da kısa ömürlüydüler. Kayboluşların her zaman bir tanığı var mıydı? Yalnızlığımın tanığı değilsin artık. Bunu paylaşmam sakıncalı. Anın hayal kırıklığa uğrayışları gelecekle ilişkisini bozuyor. Yanılgının misafirperverliğinde gerçek de kimsenin değil. Cuma oluverdi. Zaaflarda kirlendiğimi hissediyorum. İyiliği beni arındıran bir kıza gözlerinin içinde hüzün sunuyorum. Ayşegül’ün adını anışlarımı susturmalıyım. Şubeden içeri girişimde beni karşılayan güzel bir gülümseme, günaydın deyip geçişim, kökleri olan bir hikayeden filizlenip kaçmak isteyen kelimeler gibi içindeyim repliklerin. Suskunluğun tarafları hayata dağılmış vaziyetteler. Dün yemekte gözlerine yakalanmaktan çekinmiş, başımı sağıma çevirememiştim. İş arkadaşlarımdan birinin de ilgisini bilip, duygularımı hissettirmek her şeyi zorlaştırabilirdi. Aynı iş yerinde zordu bir ilişki. Nasıl da kendi kendime gelin güveyi olmuştum. Yine mi sadece kendimi umursuyordum? Kirlendim mi? Kayboldum mu?...

21-03-2008