Güneş Yüzüme Vurdukça

Hatırlamalarını sakinleştirmiştin. Beni birden bire sana hatırlatan ne oldu? Güneş yüzüme vurdukça, ellerine sürmüş olduğu krem kokusu kadar yakın bir bayanın suskunluğuyla Karşıyaka’ya doğru yol alıyoruz. Sıranın başındaki güneş gözlüklü, boylu poslu, uzun beyaz çizmeli sarışın bayan sıradan ve dikkat çekici. O da suskun ve gizli fark edildiği hissinde. Herkesin sessizlikte hissesi var. Sadece motorun uğultusu hakim paylaşılamayan düşüncelere. Boş çay bardaklarının sesi belirip kayboldu. Ayşegül’ü düşünmek de onu özlemek miydi? Bu kafa karışıklığı kafasız olabilir miydi? Paçamın rüzgarda uçuşuşu, üşüyüşüm bendim. Ben olmak zordu. Hatırlamak kayıplar vermişti bugüne dek. Ben olmanın tesellisiydim.

19-03-2008, 08:23