İşlenebilecek En Güzel Günaha

Duygularında kaybolmuş bir adamın ebedi adresi kadınlardır. Kelimelerimin buluşma noktası güzel kadınlara. Ölüm sözü ayırana dek. Sanırım gerçeğini şaşırmış ender insanlardan birisiyim. Kolay değil narin bir ihtimali sevmek. Gözler yaşamak demek.

Fotoğrafım
Ad:
Konum: İzmir, Türkiye

I like dabbling in English. Words welcome people in me.

Pazartesi, Mart 10, 2008

Ayna Seni Sana Vermiş

Ağaçların altında, göğün akşamla boyanışına yüzümü döndüm. Sırtımı yere verişimde çam iğneleriyle örtülü yatağım olmuştu toprak. Gecenin gelişi hissediliyordu. Karanlığın ağır ağır şehre çöküşünde ışıklar filiz vermeye başlamıştı. Denizin etrafını saran ışıltı dalların arasından sokuluyordu suskunluğumuza. Sağımızda, baraj gölünün vadiyi aralayışında şekilden şekile dönüşen hayranlık, sessizliği hak etmemizi sağlıyordu. Patikaların sabırsız çıkışları ormanın içinde kaybolurken, çam kokusu daha da belirginleşmeye başlamıştı. İnsanın canı kalmak istiyordu bu sonsuzluk parçasında. Maki dokusunun arasından yola döküldük. Yıldızlar burdayız diyorlardı hilal şeklini almış ayın tepelere göz kulak oluşunda. Ayak seslerimizle bir ritim tutturmuştuk. İnişli bir müzikte insan içinde besteler yapıyordu. Sana kendini veren bu ormanın büyülü olduğuna inanabilirdin. Işık azaldıkça karaltılara alışan gözün yorumu farklılaşıyordu. Bakış bereketi, farklı yaklaşmak. Ay ışığını alan tepe biraz daha açık bir tonla kendini ayırıyordu diğer yamaçlardan. Arada soluklanıp da kıymetine selam durmak istediğimiz bu gizem bize eşlik etti biz geleceğe inerken. Oyun oynar gibiydik zamanla. Bir uyku tulumumuz olsa da kalsak bu güzelim ormanın bağrına. Omzumda küçük bir çocuk hayal ettim. Onun benimle sevginin doruğuna çıktığını düşledim. Çiçek açmış ağaçlara yakın inceledim beni konuk eden renklerini. Geçip gitmemek, umursamak, kıymetini bilmek insan olmak. Yok etmek de bizim parçamız. Bir fotoğraf gibi dökülen manzarada kendini görememek en içten fedakarlık. Ayna seni sana vermiş. Yazdıklarını anımsamalarından çıkarıyorsun. Yeni bir hafta başlamak üzere. Güneşli bir hava bugün de denizi yalnız bırakmamış. İş güç sahibi haftasonu sakinleri vapurda. İş başı yapacak sorumluluklarımız. Martının mesaisi yok. Yine akşam oluverir. Hafta içinde apartmanların altındaki caddelerdesin. Alışkanlıklarımız bizi yaşlandıran. Akışkanlıklarımız birer hikaye. İnsanlar eğilimlerine akıyorlar. Yön ayrılmaktan yana. Belki de yokluğa ihtiyaç var anlamak ve anlaşılmak için. Bugün de İzmirliyim.

0 Comments:

Yorum Gönder

<< Home