Hikayeler Yalnızlığı Sevmezler

Bu koltukta oturuyorsan hangi yaşta olduğun fark etmiyor. Tek başınaysan sürekli hiç yalnızlığını affetmeyeceksin. Dışarı çıksan belki de otuz dört yaşında oluşunla tanışmak isteyenler var. Zaman mı geziniyor yoksa biz mi geziniyoruz? Zaman bir halimizle diğer halimizi kıyaslayışımız. Hal dönüşümlerini bir araya getiren an değil mi zaman? Durmak fark ettirmiyor. Durmak da hareketli. Durana gelen var. Durandan uzaklaşan kadar yakının iletilişi. Görüntü mü akıyor gören mi? Görene hapsolmuş ne kadar unutuluş var. Bir izlenim kadar hafif anımsananın yükü. Görenin düşüncesi kelimelerle yanıltmışsa gerçeği okuyanın da umursaması unutacağı kadar. Seni görmüştüm bir aynada. Güzel olduğunu hissetmiştim. Soyunmuştun. İzlemiştim. Kaç yaşımda olduğumla ilgilenmemiştim. Bir adım attın her açıma. Adımlarına yaklaşan bir geceden ne kaldı şimdi? Gülümseyişin mi? Her akışın kenarında duyduğun hikayeler zihninde vazgeçmeyeceğin oyunlardan beslenir. İstanbullu olmayı da seçebilirsin, İzmirli de kalabilirsin. Ankara’ya giden otobüslere yılmadan sorabilirsin. Renkler de gürültülü olabilir. Duyamadıklarında kaçırmışsan sözleri kendininkilerle yetinmelisin. Hikayeler yalnızlığı sevmezler. Arada uğranılmak isterler. Artık yalnızlık kelimesini yalnız bırak. Sıkılmış olmalı senden.