Yazmanın Bedeli Yalnızlık

Hikayeye bazen karakterler kendileri uğrarlar. Yazarın gezinmesi yeterlidir. Karşısına çıkanlara içi selam verir. Selamını aldıklarının adları gizlidir ayrılışları gibi. Yazılan yalnızlığın cümlelere ayrıştırılmasıdır. Yazarın paylaşılmışlığıdır her yüz. Aynadan aynaya savrulan bir yansımanın mahkumu bir derinliktir kağıdın içinin bulanmışlığı. Suyun berrak oluşunda izlenim anlatılanda duru değildir. Yazarın kirlettiği bir yansıtmada okuyanın kafası biraz olsun karışmışsa bakışın deforme oluşunda biçimlenen kendinden doğar. Hikaye anı boğar. Hikayelerdeki geçmiş de gelecek de an kadar yakındır okuyana. Hikayeler belki de bu yüzden kübiktir. Sersem olmuş bir gerçeğe inanmışların aldırmazlığıdır oyun. Devralma zamanıdır günü ve hikayesini. Bir kadın kadar güzel yaşanmışsa hayat, keyifle güneşe karşı ayaklarını uzat. Yaşlanışını dinlendir esintide. Martılar varsa gözlerini arada açışında gelip geçen de konuğun olsun anlattıklarında. Sen de gelip geçmedin mi? Sen de susmadın mı bakışlarımda? Elini uzattın. Sus dedim. Göğsüme yaslandın. Dur dedim. Hikayeme katıldın. Anlatayım dedim. Ne duydumsa sana veremedim. Verebildiğim yansımam. Verebildiğim aklını karıştıran kelimeler. Bir bardak sıkılmış portakal suyunu uzatan tebessümse verilen değer, içim susmandan af diler. Hikayenin ömrünü okuyanlar biçer. Yazar da bir kıyıda köşede çayını içer. Ölüm zamanı der yaşayanlara. Ölüm zamanında sevmek tüm güzel kadınları, ölüm zamanında üzülmek, ölüm zamanında sevilmek. Yazmanın bedeli yalnızlık.