Zor Olan Kazanmak

Adımı yazdıklarına taşıma demişti. Adını düşüncelerime taşıyordum. İhtiyacım olana kendini feda edebilecek kadar duyarlı beni yalnız bırakmamıştı hiç. Sevildiğimi hissettiren bir sessizliği vardı. Suskunluğuna üzüldüğüm bir kız. Onu duyamayışımı biçimlendiren bir içim var. Yankımı susturan bir içim. Patikaların yukarı tırmanışlarına çamların altında eşlik eden bir yorulmayış birbirimize değer verişimiz. Bir garibim diyordu. Bir garipti de. Söylediklerimi anlamsızlaştıran sözlerden uzak durmalıydım. Güzel sözler duymaya benim de ihtiyacım var demişti. Benim için güzel sözlerin yok deyişi canımı yakmıştı. Onu anlamaktan acı çekiyordum. O da aynı duyguları paylaşıyordu belki de. Yazdıklarımda Ayşegül’ü hissediyordu. Sabırlı mı olmalıydık? Yoksa bırakmalı mıydık yarınımızı? Bakışlarımızı ayırmalı mıydık? Bisikletlerimiz balkondaydı. Sadece ihmal ettiğimiz bisikletlerimiz miydi? Saat bir oldu. Artık buraya geliş amacıma teslim etmeliyim kendimi. Oyun gerekliliklerini talep ediyor. Oynamak ister misin diye sormadıkları anlarda katlanmak gerekli. Bu güzel şehirde akşam oluşlarda bir aradaydık. Bir köşemiz vardı. Bir gecemiz de oldu. Sokaklar yıldızlardan inmese de, biz tepelerden kaydırdık dileklerimizi. Denize varanda karanlığa yerleşen ışıkları masamıza konuk ettik. Vapurların geçişlerinde yer ayırttık. Bir davet kadar sakin bırakmalı belki de geleceği. Kaybetmek hep kolay oldu. Zor olan kazanmak. Umut düşmanın mı? Umutlanmak unutmak mı? Kendini nereye koyduğunu bulamamak mı? Aklını karıştıranların yalnızlığı kaçınılmaz mı? Biraz gizli mi kalmalı için? Güzel sözler, güzel yaşamak, hak edilenden pay almak neden esirgensin ki? Esirgeyen kendimiz olduk. Bunu bilmek kadar yakınız aslında.