Üzmemeli

Hayat bana birisi olma sorumluluğu vermişti. Yorganımın altında güneşin yavaş yavaş yükselişini, perdemi aydınlatışını yaşıyordum. Arada sessizliğim karardığında anlıyordum ki hava kapalı, güneş bulutların geçişine teslim olmakta. Eşyaları olan bir ev, düşünceleri olan bir adam birlikteler. Sadece kadınlar düşlerde uğruyorlar. Yalnızlık için gereğinden fazla geniş. Yılların gelip geçişinde barındığım dört duvar arası gecelerim. Sokaklar unutmama yardımcı olacak. İnsanın yüreği mezar taşı. Annemi de gömmüştük sonsuza. Hala hatırlananın kıymetlileriyiz. Yalnızlık üzmemeli insanı. Suskunluğunda dinlendim. Durma tercihinin bana bir şeyler anlatmak istediğini hayal ettim. Durma tercihimizde hayat etrafımızın bizi dolaşışıydı. Durma tercihimizde biz gelip geçenin dışındaydık. Ayırt edilmiştik, birbirimize seçilmişlerdendik. Kalemimin mürekkebinin bitişinde anlıyordum ki artık anlatamayacağım anlar gelecek. Artık beni duyamayacağın zamanların vedasında yaşlanış. Elimden düşen bir kağıt parçası gibi boş sonum.