Ayakları Yere Basan Bir Masal

Raftaki ayakkabılarına takılmıştı gözleri. Evde dönüşünü bekliyordu. Dönüşünü beklemek sevgiydi. Yaşadıkları bir masal değildi ama yine de raftaki ayakkabıları, onun olduğunu bilerek giydirdi ona düşlerinde. Bileğini şefkatle kavradı, incitmemek için bakışlarını. Özen göstermek sevgiydi. Durakalmıştı onu tebessüm ettiren düşüncelerinde. Ona eşlik eden ayakkabılarla yürüdü kollarının koruduğu kadının hikayesini. Önce spor ayakkabıları anlattı gündüzünü, sonra ona gözlerini kapattıran rugan ayakkabılardan dinledi gecelerini. Sevmek eşlik etmekti. Onu ayakkabılarının içinde görmek için can atıyordu. Yere basışındaki müzik çalındı kulağına. Duymak sevmek demekti. Bir tek ayakkabı sendeletir. Dengelenmek tutsaklık değildi. Rafların sessizliğiyle konuşmuştu eşini. Kapısında işittiği anahtar sesinde atıldı kapının koluna. Sarıldı boynuna. Ona en sevdiği gülümsemesini getirmişti. Bir garipsin dedi kadın. Adam raftaki ayakkabılara göz kırptı. Ayakkabısını çıkarışını sevdiği kadını izliyordu diğerleri. Bir garip olmak sevmekti.