İyi Yolculuklar

Yağmurun sesinde düşüncelere dalmış bir adam görürsen günün birinde ya da müzik dinlerken yılları geçivermiş bir adam ile karşılaşırsan, sıkıca sarıldığı bir kızın iç dünyasında kayboluşunu suskunluğuna gizlediğini anlayabilir misin? Konuştukça batmıştır çaresizliğine, konuştukça kelimeleri aralarına girmiştir, kendisini ondan uzaklaştırcasına. Kollarındaydı dün gece. Hikayenin sonunu özgür bırakmaktan mı korkuyorlardı? Hikayenin içinde ayrılanlardan olmak katlanılabilir miydi? Gözlerinin içine uğradığında, elini tutmak gelmişse içinden belki de anlaşılabilirdi. Belki de gözyaşlarına değer bir adamdı. Seni seviyorum diyebilmek için ormandan, denizden, gün batımından ve yalnızlığından yardım istemişti belki de. Her gidiş geride kalanı unutmazdı değil mi? Ona iyi yolculuklar diliyordu sessizliği. Otobüsün camında gelip geçiveren manzaralarla yakalayacaktı hafta sonunu. Tercihi ne olursa olsun hayatındaki yansımalarda yeri olacaktı çünkü o her şeyden önce değerli bir dosttu. Yılları bir arada tutan da bu değil miydi? Yüreğini rehber yapmış bir gezgin şaşırsa da, hayat ona keşifler sunardı. O da cesur bir denizciydi. Ay ışığı Marmaris’te seninle mutluluğunu paylaşsın dedi içi. Bakışlarınla dokun seni çağıran sokaklara diye seslendi kalbi. Sahil kasabalarında çakırkeyif olmak güzeldir. Seni daha iyi dinleyecektir yıldızlar diye geçirdi içinden. Gözlerini kapamışlar ve hep buluşmuşlar ayrı düşmüş bir yerlerde.