Kader Sarhoşu

Cumartesi günüm Kafe Biyer’de üç votka portakallı bir ortamda geçiverdi. Alkolün yavaş yavaş kanıma karışması hoşuma gitmişti. Oyunun oyuncularına muhtaç olduğunu hissettim. Özgür müydüm? Bulunmak istediğim gerçeği ile çatışmıyordum ama yine de etrafıma bakışımda masalara parçalanmış karelerde gördüğüm, aynalarımla boğuştuğum bir gerçeği bana yansıtıyordu. Yaşamın içine bırakılmış bir sessizlik gibi duyulmadığımı hissettim. Kendine yabancılaşan bir adamın klavyesine dokunuşlarında kelimelerinin sırrı var. Duyulanın kurbanı bir adamın geçiveren saatlerinden bir alıntı eksik olan. Ayrılığın içindeki önemini umursadın mı? Kentin bir köşesiyle baş başa kalışındaki masumiyet seni arındırdı mı? Gereğine mahkum bir adam mısın? Çıplaklığınla barışık mısın? Akşam olurken dağılıveriyoruz suskunluklarımıza. Söz derlenirken rolüne kaptırmıştı anlamı. Seni anlamsız kılan bir rolde sahnedeydin yeniden. Evine dönüşünde uzaklaştığını hissetmene yardımcıydı sarhoşluk hissin. Gözlerini kapayışın seni koparıyordu bir çiçek gibi. Müziğin yalnızlığına eşlik edişinde dalgaları yaran bir gemi gibi hissetin gövdeni. Kolları dans olmuş bir rahatlıkla devrildim boşluğuma. Avucumu sıkışımda benden başka kimse yoktu. Kendimi kendime hatırlatıyordum. Hikayem kalabalıklaşırken bir ben vardım içimde. Işte yalnızlığın kaderi sensin. Bu yüzden kıymetlisin. Bir kadın kaybolursa sokağında sen pencerendesin. İşte bir zamanların aldandığı ömür bu.

Bugün kitap okumaya niyetim vardı. Michel Foucault’un Cinsellik Tarihi’ni okumaya başlamıştım. Arkadaşım Erol cep telefonumla beni arayana dek, planım farklıydı. Vedat Abi’nin dünyasına konuk oldum.