Onda Kendi Günahını Gördü

Gözlerini kaçırışına kızmıştı belki de. Daha rahat olmasını isterdi, daha doğal karşılanmaktı beklentileri. Onu huzursuz eden paylaşmaktan korktuğu bir yanlış vardı içinde. Bu yanlışı armağan edebileceği tek insan da ondan hissettiklerinde uzaklaşıyordu. Utanması onu doğrularına hapsederken, çaresiz suskunlaştı. Aldırmamak, giysilerini bırakmak isterdi yalnızlığına. Kendi halinde koltuğun bir köşesinde duyulmuyordu. Herkes paylaşılan gürültüye gizlenmiş, düşüncelerindeydi. Gözü hiç kıpırdamayan ellerine, başını önüne eğişine ilişti, parmaklarını aradı teninin çıplaklığı. Kalp atışları hızlandı onu sıradanlıktan güzel duygulara kaçırmak istercesine. Baş başa kalabilselerdi yine de çekinirdi doğrularından. Bakışlarının çekimi yardımcı olabilir miydi? Bırakabilir miydi kendini sır vermeyen bir arzuya? İki kişilik bir yanlışı hayal etti. Saçlarında avuçladı kokusunu. Kendine döndü, yaşadıklarına. Gözlerini kapayışıyla koptu yabancısı olduğu doğrulardan. Günah işlemeyi hiç bu kadar istememişti. Bir ayna gülümsüyordu. Onda kendini gördü. En güzel kadın olduğunu yalan da olsa söylüyordu. Zaten masallara çocukluğundan beri inandırılmamış mıydı? Bir gün gözlerini kaçırışına dokunacaktı. Bir gün dudaklarında içindeki sessizliği karşılayacaktı. Yarınsız bir gecede onunla sevişecekti. Bir yatağı terk etmiş giysilerin arasından kalktığında onu görmek istediği gerçeğini kendine sakladı. Zihni günaha hazır gibiydi. Dinmek isteyen bir yağmur gibi yağıyordu gözlerinde. Satır aralarında bir kadını çizen yazara teslimdi yüreği. Gündüz gecenin kasıklarıydı.