Görebilenin El Yordamı Karanlık

Manşetinden masasına kendini bırakmış eli bir poz kadar cansız yakalanıyordu zihnine. Diğer eli yazarken hareket ediyordu. Aynı bedenin dönüp dolaştığı bir varoluş değil miydi birliktelikleri? Görüneni hareketli oluşu mu canlı kılıyordu? Görünenin serüveni görebilenin acizliğinden zengindi. Yanılanların iddialı oldukları bir dünyada, gerçeklik payı olacaktı paydada. Senin hissende benim yalnızlığım mı var? Çıplaklığını sana sunan bir gülümsemede, bir adım atmanı bekliyor olduğumu bildiğinden mi duruyorsun? İçimde hareket eden gözlerimi kapayışıma sarılıyor tenin. Öylece kalakalmak da canlı.