Freni Patlamış Kısa Bir Kaderin Yolcuları

Kaderin içinde şoför inisiyatif kullanıyordu. Yolun yerçekimine rehberlik ettiği bir eğimde kendini bırakmış bir seyir yolcularının sakinliğinde bir kazayı daha atlatmış gibiydi. Kimse yaşamın kıymetli olduğunun farkında değildi. Yaşama güvenle teslim olmuş herkes direksiyona geçmiş olan adamın bakışlarında uzayan boşluğun içindeydiler. Hikayelerin bir araya gelişinde yolcuların biletlerini alışlarının rastlantısallığı, gizemin ilk yeşeren tohumlarıydı. Hikayelerin hikayelere katıldığı suskunlukta hiç dile gelmemişin yazarı gördüğünü yansıtan bir aynaydı. Görünenin cansızlaştığı bir derinlikte gerçeğin masala dönüşümüydü insan. Kendini bırakmış bir sessizlik mahkumu, gözlerine hapsediyordu gelip geçeni. Öleceğini bilse de zaman ona lütfedilmişti. Tercihlerin alelade olduğu bir başka günde daha sıradanlığa ne kadar hakimdi. Özgür kılmak istedi yalnızlığını. Az kaldığını hissetmekten, varmanın yakın olduğunu gözlerini kapayışına saklamaktan korkar mısın? Anımsamalarına bırakılmış bir geçmişte vadedilmiş bir gelecek yoktu. Her şey anın sürpriziydi. Yaklaşmanın keyfine varmış, gülümseyen bir adamın kadınıydı, omuzlarında güneşi sıcaklığıyla doyasıya yaşayan. Kaderin içinde bakışlarım insiyatif kullanıyordu. Hikayem sözlerine vardığında elim uzandı eline. Kalakalmış bir kaçışın arka planından kopuşumuzun kahramanları olabilmek hoştu. İpini koparmış bir düşe sahip çıkmak mümkün mü? Uyanmak üzere olan bir yolculuk gece. Gündüze belenen alaca karanlıklardan çıkmış bir sabah şükranlık.