Müzik Dinlersin De Yazmazsın Ha...

Hedeflerini kendi koyan bir adamdı. İnanmadığı bir oyunun içinde dahi oyuncuların en inatçısıydı. Başarılı olduğunu hissetmekle yetinen, bir şeylerin üstesinden gelebiliyor olma duygusu tek çıkarı olan bir adam çelişkileri ile yüzleşiyordu yalnız gecelerinde. Farklı olduğunun bilincinde bazen pişmanlık duyuyordu sarf ettiği sözler için. Hırslıydı ama başkaları için değil. Peki kendisi için miydi? Değildi. Yardımseverlik miydi, yoksa hayır diyememek mi? İkisi de değildi. Yoksa sınırlarını çizememek miydi? Değildi. Yorgun bir inatçıydı. Bir öğle yemeğinde masanın bir köşesinde sessizliğiyle baş başa bir adamın sokağına yaslanan apartmanların akışında resmin çerçevelediği bir gülümseme hakkında hiçbir şey bilmiyordu. Neden yeni müşteriler kazanmak için zihnini yoruyordu? Kraldan daha mı kralcıydı? Bir çıkarı yokken neden kendini bu kadar yıpratıyordu? Gülümsemek onu kurtarabilir miydi? Söyleyemedikleri şanslı mıydı? Söylenmiş sözleri kirlenmiş bir adam mıydı? Hayatında olup bitenleri tam anlamaya fırsatı olmamıştı. Kendini keşfe ihtiyacı olan bir adamın rehberi kadının gizemiydi. Suskunlukların masum olmadığını iddia etmek kimsenin haddine düşmezdi. İltifatları kıymetli olduğundan mı ağzını bıçak açmamıştı? Yalnızlaşma sanatında bir çırak yaşlandıkça ustalaşıyor. Her acı insanı kendi olma sevincine boğuyor. Bilmek kadar yakın, sevmek kadar uzak iki kişinin hikayesinde zaman kendi halinde. Yazmayacaktım değil mi? Birbirini tanımak değil mi özgürlük? Ayrılığı buluşturan bir dostluk bizimkisi.