Sadece Gözlerini Kapa

Evinden çıkıp da bakkala girişinde kısa bir zaman geçirmişti. Her küçücük ayrıntı kendisine aitti. Her küçük ve değerli anın geçişi kadar yalnızdı. Dışarısının günlük güneşlik olduğunu biliyordu da eve kapanmıştı. Sırtüstü uzanışında eylemsizliğin korkaklık olduğunu düşündü. Kendi halinde oluşunun detaylarında bir hikaye sayfasının kalıntılarına dönüşecekti. Kalan hem eksikti hem de fazla. En uzun birlikteliği kendisiyle olsa da, kendinden de eksikti başkalarıyla paylaştıklarında. Birbirine karışanda artan bir yalnızlık vardı insanı birey yapan. Yaşadığı anlarla ördüğü kozası uçuş düşlerinin güncesiydi. Gerçeğin bir ömür gibi kısa oluşundan miras alınmıştı geleceğini sanmak ve geldiğini yaşamak. İçi onu sevdiğini söylediğinde gözlerini kapayışında denizi ihmal etmeyen bir imge vardı. Yalnızlığının elinden tutanın bakışlarında susmanın güzelliği kumsal. İnsanı affeden bir doğa, muhteşem bir büyü günü akşamın tonlarıyla besleyen. Öyle içtenki dışı.