Hafızanın Aldatılmışlığı

İzlemekte olduğum filmi* ekranda dondurmuştum. Sahne bir resme dönüşmüştü. Duvar saatim, yıkanmakta olan çamaşırlarım, çekyatımda üstüm çıplak uzanışım ve kolumdaki saat yaşadığım döneme aitti. Yok oluşumda sahip olduğum hafızanın detaylarında yalnızdım. Mutfaktan diğer odalara geçişimin, mekan değiştirişimde var olan yüzleriyle ayrı yaşıyordum. Var olanın ayrıntılarında paylaşılmayan da bir yerlerdeydi. Kalabalık içinde seçilmiş bir önemsizlik anıydı bana gizlenmişlik. Kumandam yaşadığım çağa işaret ediyordu. Geçmişin gelecekle oynadığı bu oyunda, yılların geçişi kadardı payıma düşenin, benim olan anıları. Saat beşe on vardı. Beşe on varın yaratıcısını hiç tanımamıştım. Hafızalardan topladığımız ne varsa kalanlara yığılmakta. Hafızalara girip çıkan gerçeklik kayda geçişinde yanılmak isteyenleri karşılayacak. Hikaye edilenin sızabildiği bir ele alınışta, şaşırana karışacak bir düş kadar yanıltıcı yok olanın var olana mirası. Bir sokağı vardı bizden öncekilerin. Sokakları olmayanların izini bile süremiyoruz. Çamaşır makinasının döndüğünü hissediyor oluşum beni heyecanlandırdı. Bir zamanların sadece at arabaları olduğunu düşündüm. Yıldızlara bakmış oluşumuz ortak hafızamız mıydı? Duyguların nesneleri mi değişiyordu sadece? Eski Mısır’da yalnızlık tarihinin ıssızlığı var olmuş muydu? Neler saçmalıyordum? İnsan kendine şaşırıyor. Orta Asya bozkırlarında binlerce yıl öncesinden bir bakışın tanıklığı ne kadar uzak. Ölümlerine sahip çıkmış insanların torunları geleceğe kaçıyorlar. Yakını aktaran bir uzaklıkla varacağız hafızanın aldatılmışlığına.

(* Eternal Sunshine Of The Spotless Mind / Sil Baştan)

15/06/2008