Yarından Evvel Gelirsin Diye

Yazacak bir şeyinin olmaması mümkün müydü? Masanın başına oturmuş oluşunda geçen vaktin değeri olduğunu anlamak için suskunluğuna ihtiyacı vardı. Hiç sır vermeyen suskunluklardan kendini kurtaramamış bir adamın hikayesinin başlangıcı sonundan evvelse de, geçen zamanda an seçenin kısmetidir. Duvar saatine bakışında unutulacak bir on bir olmak üzere oluş vardı. Duvar saatine bakışında oyalanan gözlerini kendine kaçırmıştı. Bu sefer de kolundaki saate yakalandı. Fulya’yı düşündü. Onu anımsamalarının içinde oyun oynarcasına buldu. Elinde televizyonun kumandası kanepeye uzanmış olabilirdi. Açık penceresinden denizi koklayan esintiyi yüzünde hissediyor da olabilirdi. Onu gülümsetmek geldi içinden. Hüzünlü hallerine alışmış olmak sevgiydi. Zamanı susturan boynuna sarılışında huzur doluydu içi. Ona hiçbir şey söylememek kadar yakındı. Ayşegül’ün de fotoğraflarına arada bakmış olduğunu gece saklıyordu. Ona da hiç kızamayacaktı, ona da ayırdığı bir sessizlik vardı. Bir filmin sahnelerine dönercesine dışındaydı kendisinin. İleriyi gerileten bir gözlerini kapayışta şaşkın ve masumdu. İnsanın aklının karışmasını haklı çıkaracak bir vicdan var mıydı? Bir anda kendini Budapeşte’de hayal etti. Vazgeçmenin anlaşılır olduğu bir yerdi yürek. Yalnılızlığına güvenmeyenleri hayat esir alıyordu. Özgürlüğün hayatın küçücük armağanlarını kabul etmek olduğunu hissetti. Sarı bir yavru kediciğin kaldırımda ürkek kaçışında kendince affedildiğini hissetti. Kapısını açışında, merdivenlerini çıkışında, yarın kalkıp da gömleğini ütüleyeceğini bilişinde iyi bir adam olmaya söz verdi. İyi bir adamın hak ettiği küçük şeylerle donatılmıştı ömür. Cevaplarını hapseden sorularla karşılaşmamış kimse var mıydı? Sessizliği sevmek yalnızlık mıdır? Kıskanmak güzel. Kıskanmak sevdiğini özgür bırakabildiğinde sevinci acılardan damıtan bir tecrübe seni sen yaptığında anlarsın ki yalnızlığın kıymeti hiç bilinememiş. Sokaklara iyi geceler dileyen bir düş her sabah sevdiklerini uyandırır.