Ardından

Seni yarattım. Bir düş gibi göründün. Seni kovaladım. Sokaklarımı izledim. Bedenim aynaya yansıdığında yüzüm karşımdaydı. Benim dedim. Tuvale giren resim gibi sessiz yakalandım kendime. Duşa giren çıplak bir kadın gibi başkaydı an. Konuşmadım, dokundum. Elimi uzatışım bir sanatçının kalıntılarını arıyordu. Her kadın geçmişe bırakılıyordu. Gelecek yeniden uyanırken her şeyin olup bitmişliğinden kurtulmuştum yine. Seni yarattım. Seni senden ayırdım. Kendimden de ayrı düşüyordum. Gizemi cehenneme dönüştüren cenneti vadedenler değil miydi? Pencereleri, kapıları, içinden geçtiğim koridorları, ağaç altlarındaki mekan oyunlarını, sahilden ayrılan vapurları ve güzel kadınların bekleyişlerini yarattım. Yalnızlıkla aram daha iyiydi. Başımı kaldırışım, gülümseyişim, kaybolduğumu fark edişimde suskun kalışım bana yaşama sevinci veriyordu. Kalmak için durmamıştım. Kalabalığın arasına karışmıştım. Akan zamana eşlik ediyordum. Bir kadın yarattım. Seni adına davet ediyordum. Sürekli sahne değiştiren gözlerim, oyunun dekoruyla baş başalığında, detayların da hazır bulunduğu kendini tam yerine koyuşunda içeri girenlerle yer değiştirdiğinin farkındaydı. Seni başkası gibi hissettirene borçlusun kendini. Seni ayrı düşüren bir sanat kalkıp uzaklaşmak. Yaklaşana teslim oldukça geride kalışından kopuyorsun. Dönüşümün kaderiymişsin gibi mi hissettin? Günbatımlarından birinde daha camlar akşamın renklerine boyandı. Bir kadın yarattın. Yine yalnızlığının hakkını verdin.