Gördüklerimiz ve Göremediklerimizle

Kanepeye uzanmış, gözlerim kapalı düşünüyordum. Dün gece üşütmüş olmalıydım ki karnımda bir rahatsızlık hissediyordum. Caddeden gelip geçmekte olan arabaların sesinin farkındaydım. Mutfağın açık penceresinden içeri esen rüzgar, perdenin uçmasına sebep oluyor olmalıydı. Duyduklarımız bizi yanıltabilir miydi? Gördüklerimiz ve göremediklerimizle sahnenin parçalanmışlığındaydık. Asansörün çıkışını duydum, duruşunu ve kapısının açılışını. Fulya gelmiş olabilir diye içimden geçirmiştim ki yanılmış olduğumu anlamak için ihtiyacım olan zaman da geçivermişti. Gelen karşı komşuydu, ya da bir ziyaretçisi. Dün liseden arkadaşlarımdan birinin evinde toplanmıştık. Serkan ve Aylin sofrayı donatmışlardı. Birlikte mezun olduğumuz yılın ertesi Datça’daydık. Fotoğraflara bakınca geçivermiş anların içindeki adam bendim. Ne kadar değişmiş olduğumu gören otuz dört yaşındaki halim o dönemde annemin sağ olduğunu bana hatırlattı. Sofranın küçük yüzleri büyürken yok olanın var olandan farkı içimde benimleydi. Yanlış gerçeklikler sunan imgelemelerin servis edilişinde yaşlanıyorduk. Başkaları olduğu sürece gerçeğe katkımız yanıltıcıydı. Gerçeğin bölünmüş olduğu her kayıp kareden izlenimler vardı. Yaşamak sezgisi artık yaşadığı geçmişten de unutulanda kopmuştu. İzlemekte olduğumuz bir filmin kalabalık akışına karışmış bir sessizlik gibiydik hepimiz. Kendimi yorgun ve halsiz hissedişim çok sıcaktı. Isındığımı hissederken gözlerimi kapayışım beni uyku haline bırakacak mıydı? Asansör kapısı açılıp kapanıyordu, kuş seslerini duyuyordum. Denizin penceremden göründüğünü biliyordum. Televizyon kapalıydı ama ekran odanın boşluğunu gizemli de olsa eksik bir şekilde yansıtıyordu. Karnıma dokundum. Yaşadığım ana sığınmıştım. Oda, eşyalar, bekleyiş ve duvarlar zihnimde yer ediyordu. Zihnimde yer etmiş geçmişten kaybolan ne varsa fotoğraflara ipuçları bırakmıştı. Zaman geçince bildiğine de tanıklık edemiyordun. Kendin olduğun gerçeği bir şeyleri doğrulasa da emin olamazdın. Olanı olmayandan ayıran sen misin? Fulya’nın bugünkü hikayesine nasıl ulaştığını bilmiyorsun. Şehrin bir köşesine bırakıldı, sen evinde sırtüstü tavanla baş başa iken. Akşam babamlara gideceğim. Yemek için söz verdim. Tahmin edebileceğin üzere ölüme bakış açısından an pay ediliyor. Gözlerim ve içim zaman.