Yeterince Kal

Yalnızlığına küçük sahneler yerleştiren bir yazar hiç durmuyor. Etrafında dolanıyor düşleri. Raflara kaldırılmış kavanozlar gibi uzanılmayı bekleyen bir saklanışta açıvereceğin kelimelerden tadına baktığın her duyguda sen de kaybolacaksın. Özenle yerine koyacaksın yaşadığın anı. Abur cubur bir gökyüzü, atıştırılvermiş, hazmedilmeden yutulmuş bir zamanın pişmanlığını yerine kaldıramazsın. Zihninden ayrılmak istemeyen bu rahatsız edişin sana sadakati ne de ironiktir. Daha ağır yaklaş sahneye. Yeterince kal, acele etme.

22/06/2008