Yalnızlık Terbiyecisi

Oynadığın oyun senden güçlü olmamalı. Dönüşmek kontrolünden çıkıp da seni yok saymamalı. İçinde sesini yükselttiğin bir anda kaybolmuş, kendine geldiğinde acı çekeceğinin farkında olamıyorsun. Seni seslendiren içten bir yalnızlık, gecelerinde yüreğini onarıyor. Gündüzün açtığı yaralardan izler kalıyor. Terbiye olmalı mısın? Özgürlüğüne düşkün, isyanına yakışan bir adam mısın? Çekip gidebilir misin? Arınabilir misin ikinci el gülümsemelerden? Kurtarabilir misin ruhunu besleyen onurunu? Oynadığın oyunda bir tercih kapısı açık kalmalı. Gözlerine geri çekilmiş bir sessizlikle, sabretmekte zorlanıyorsun. Asla söylenmesi gerekenin soytarısı olmadın. Asla ödün vermedin çıkarlarında sıkışmış kalmışlara. Yine de gözlerini kapayışına anlatamadığın bir boşa harcanmışlık var gelip geçiveren zamanda. Alet olduğunun bilincinde pişmanlık duyuyorsun. Haklı ya da haksız oluşla ilgili değil sancın. Kendine biraz ihanet etmiyor musun? Sorumluluk duygun kişiliğine zarar veriyor. Dengeyi bulmak gerekli mi? Yoksa fazla mı ciddiye alıyorsun oyunu? Oyunbozanın oyununda kraldan daha mı kralcısın? Bir arada oluşlardan içime döndüm. Yüzüm yok sevmeye. Duygularımı kirleten bir kapitalist sistem. Kendini inandırmayacaksın. Yine kirli elisin hırsların. Kavga gecenle gündüzünün arasında. Biraz dinlendirmelisin nefes alışlarını. Sen denizi ihmal edemezsin. İnsanlara güvenmemeyi ilke edinmiş bir meslekte mutlu olamayacağını biliyor suskunluğun. Şüpheci olmayı sanat edinmişlerle ne işin var? Söylenmesi gerekenin ustaları aynada kendilerini hiç görebilmişler mi? Sen hissettiklerinle yalnızsın. Sen yaşamayı hissettiklerine borçlusun. Uyanışını köreltemezsin. Bir sonu olmalı yanlışlıkla sapılmış her yolun. Yoldan çıkabilmeli insan.