Hikayenin Bir Bölümünün Üzerinden

Uzun bir zaman geçeceğini biliyorduk. Uzun bir zaman geçti. Hüzünlendik. Gülümsedik. Duraksadık. Bir faydası yoktu. Zaten bir faydasının olup olmaması değildi önemli olan. Uzunca bir zaman, kısacık bir karşılaşma, çok da anlamlı olmayacak sözlerden kaçınılması, ve sessizlik önemliydi. Beklenmedik anların ayrı düşmüşlerinin geçmişinde bir yerlerde kalmıştı paylaşılan. Anımsananın taraflarıydılar. Uzun bir zaman geçmişti hikayenin bir bölümünün üzerinden. İnsan kendi hikayesinin esiriydi. İnsan kendi eserinin tefsiriydi. İyi birer tercüman değildi kelimeleri. Uzunca bir zaman geçmiş olduğunu hissettirmişlerdi birbirlerine. Ne de olsa tanıklık etmişlerdi o eski günlere. Uzunca bir zaman geçmişti, yine denize bakıyordu. Yine yalnızlık duygusu vardı her gün batımında. Sessizdi. Gözlerini kapadı. Uzunca bir zaman geçmiş oluşunu, dudağında kıvrılan çizgilere huzurlu bir tebessüm olarak taşıdı. Bir melodiyi mırıldandı. Her şey hayal meyaldi. Gözlerini açtı ve bir taş aldı kumsaldan. Denize fırlattı. Uzunca bir zaman önce çocuktu. Uzunca bir zaman önce abiydi. Şimdi ise tek başınaydı. Yaşlanmıştı.