Bir Günah Gibi

Ne yaptıklarım ne de söylediklerim anlamlı geliyor. Zaman öldürmek bu olsa gerek. Bayram ziyaretleri, içinde figüran gibi dolaştığım odalar, içimdeki sıkıntı, baş edemediğim düşünceler. Bu duygudan kendimi kurtarmalıyım, bunun farkındayım. Hayatımda kendi eksikliğimi hissettim. Bu farklı bir yalnızlık. Arkadaşlarımla buluşan ben değilim. Ailemle bir arada değilim. Bir zamanlar beni terk etmiş bir kızın armağanı olan kazakları giyiyordum, şimdi de beni terk etmiş bir kızın hediyesi gömlek üzerimde. Neden hala kendimi terk edilmelere alıştıramadım? İnsan ayrılıklara karşı dirençli olamıyor. Ne çok iz var geçmişten. Hep sevildiklerini bilerek gittiler. Doğum günlerinde anımsamalarıma döndüler. Karşılaşmalardan uzak ömrümüzü tamamlayacağız. Sevilen hep anımsamlarda yakın, kendi hayatında sessiz. Sevdiklerinin iyiliğini istesen de, kendi iyiliğin için acı çekmekten alıkoyamıyorsun ruhunu. Hep aynı duyguyu yaşamak sana haksızlık ediyor. Farkında olmadığın bir suçu işlemiş gibi acı duyuyorsun. Senin de bırakman gereken bir yarın ya da bir yanın söz konusu mu? Geçmişinle yaşadığın anının ilişkisini koparmak zor. Zaman alıyor hayat. Çaresizliğin yıkıcı olmak istemese de, kelimelerin ızdırabınla bileniyor. Gerekli olan anda susmayı beceremiyorsun. Kimseyi üzmek niyetinde olmadın. Biraz daha ürkeksin, biraz daha çekingen. Yakında gündelik yaşantının içine düşeceksin. Sensiz bir hayatın gecelerinde yalnız hissedip de yazacak mısın? Hani bırakacaktın kelimeleri. Bir sen bırakmayı başaramıyorsun. Her şeye alıştın da, bir bir gün terk edilebileceğin gerçeğine alışamadın. Hayatı farklı oynayabilir miyim? En son geride kalan kendin olacaksın. Geride kalanlarla sen de uğurlanacaksın. O ana dek içinde taşıyacağın çok sessizlik var. Acı çekerken bunun haklı ya da haksız olmakla ilgili bir durum olmadığını bildik. İçimde hikayeleri ayıran da, kavuşturan da sevgi.