Ağır Sonsuzluk

Uzun zaman oldu. Kendimle baş başa kalıp da, gözlerimi kapayalı, yolculuğa çıkalı uzun zaman oldu. Şimdi içimdeki sonsuzluğu sözcüklerle koşuyorum. Sessiz, derin bir iç dünya. Uçsuz bucaksız bir kendi başınalık. Uçsuz bucaksız bir ana tutunmuş zaman. Zihnimde ördüğüm bir boşluk ve telaşsız paylaşılışı. Sadece nefes alıp vermek, durmak, dinlenmek, kendine uğrayıp da ağır ağır dönmek. Dönüp durmak sonun başlangıcı gibi. Başladığım yerdeki Ferit'le aramda unutkanlık var. Unutkan zamanda dile gelenlerin anlaşılmazlıklarından duyula gelenler de, uğrayanlarına sığınan akıl karıştırıcı bir ses. Oyuncu bir çizgiyi kovalayarak gecenin bitiminde bir vadi yakaladım. Bir pencere dolusu gökyüzü. Bir pencere dolusu ay ışığı. Affedersiniz, gerçek misiniz diye sorsaydı kedi, ne kadar gerçek olabilirdi ki yanılgı? Özgür, yanıltıcı, yeşil gözleri olan bir kedinin başını okşarken, kayıp zamandan kendime sakladığım bir an. Yarınım var her halde. Öyle varsayıyorum. Yarınımda kendime yine yer kalmayacak. Düşünmeden yazmak, düşünüp de okumak, ve neden böyle yazdım diye sormak. Sözcükler önüne çıkan sokaklar gibi. Yıl sonuna dayandı. Yeninin dönüşümü de kabul ettiğimiz bir kendini kandırmaca. Hayat yine de günaydın kandırılanlar diye coşkuyla selamlayacak tüm genç ve yaşlıları. Haydi diyecek zamana. Haydi ikile.