Müziklerle Doldurduğum Bir Gece

Her halde birlikte yaşamak, eli ışığı açmak için uzandığında bir köşede şükran dolu gözlerle ona değer verip, onun bu basit eylemine tanıklık eden bir tebessümde kendini şanslı hissetmek olsa gerek. Bir mutfağın çatal seslerini paylaşarak yaşlanabilmede, yaşlıların bitip tükenmeyen anlatma sevdalarına konu olan hikayeleri biriktirebilmek olsa gerek. Haydi diyen bir ses sevilmek. Yalnızlığının anahtarlarının bir sevgilide olduğunu bilmek, bir bekleyişte kapında bir tıkırtı olduğunda gözlerine bir hayatın konuk oluşunu duyumsayabilmek. Sevgiyle uzanabilmek, bir sarılışa geceyi katabilmek; onun doldurduğu terlikleri hayat gibi ele alıp, aynı törenden sıkılmamak; bir mum ışığına sığınmak, duvardaki gölge oyununun seyrinde, bir dudağın konuşmak istemeyişinde, yıllardır anlatamadıklarını duymak; odalarının artık daha anlamlı olduğunu hissetmek, özel kelimesini hiçbir sözlüğün açıklayamayacağı zenginlikte, olabildiğince yalın kavramak, bir sevme masalı olsa gerek büyümek istemeyen çocukların dileklerinde. Bu yaşam tutkusu biraz küskünse gecelere, elbette haklıdır hala sessizse yatağı. Bir müzik örtüyorsa üstünü hep geceleri, düşlerinden bir öpücük uyandırmıyorsa onu sabahları artık yeterince isyankar bu anlaşılmamaya. Balkona çıkıp da şehre bakan bir adamın kelimelerinde sıkış tepiş serzenişlerin eksik olmayışı mazur görülebilir mi, oldukça yalnız hissediyorsa. Sınırlarının farkında ise yüreğinde, özgürlüğü onu bakışlarınca nereye taşıyor? Artık duvarlarını iyi tanıyor. Nice sıralanış, nice yol vermeyiş, nice umutlanış. Bir sürü eşya, kalemlerim, kitaplarım, müzik CD’lerim ile iç içe bir başka gecede yine buluşmuş isek satırlarda, derin bir nefes alışla göğsümü hissediyorum. İçime çektiğim boşluğu derinliğime bırakıyorum. Bir ince çizgide, ruh ve bedenin ezgilerinde bu hikaye benim, kimse çıkıp gelmese de. Şanslıyız yine de, tek başına olsa bile hikayemiz var anlatılacak. Uyanılacak sabahlarda belki kapım çalar da, gün ışığı sızar saçlarıma.

Müziklerle Doldurduğum Bir Gece

12/11/2005