Bir Düş İçin Ağıt (*)

Gerçeğin kaybolma sınırının ötesinde yaşananları, yalnızlığından kaçma çabasındaki insanların dünyasını içe saplayan bir düş ağıtını izledim. Her karesinden dönüşü olmayan hayallerin ısrarında kendini arayanlar vardı. Seçimin tükendiği anda, olabildiğince cömert çaresizlik avcılarının sunduğu gerçeküstünde tek başına kalmışların hikayesi çarpıcıydı. Ne zaman ki sesleri görmeye başladılar, artık dönüşümlerin kurbanıydılar. Doğru hiçbir zaman bizim olmamıştı ama yanlış da soğuk ve acımasızdı. Vaat edilmiş bir yolculuktan geriye dönemediler. Korkunç bir keşfin miras bırakılacak gerçeküstü yoktu. Adı yalnızlık olsa da, düş değildi. Kendi kaplı bir adım kaçmaya yeterli olamazdı. Göğüslerinde yaslı geçmişle geleceğin anı sancısına kıvrılmışlardı sessizlik uykularında. Hançer gibi çektiler acıyı düşlerden. Masum bir gözyaşı da temizleyemezdi kirleneni. Bugün gözlerimi kapayışıma farklı bir filmin izlenimlerini saklamış olacağım. Algının çarpıldığı mekanların duvar arası koridorlarca taşındığı anlatımlarda kızın yürüyüşünü asansörle buluşturan farklı bir boyuttaymış hissi, düşün bölünmüş gerçek tanelerinde kar beyazı yağıyordu sorularımı üretişime. Gece ne de sırlıydı. Kapısı kilitli hikayelerin hiç açılmamış odaları vardı. Kelimesi olmayan seslerin uğradığı insanlar suskunluklarına sarılmış, bir düş sokağının yegane sakini olmanın yalnızlığında bir nebze gerçeküstü çekiyorlar bakışlarında onları yakalayan uzaktan. Hiç gerçek değilmiş gibi mi yaşamak istemişlerdi? Çıkarken gerçeklerden bir düş bırakmıştı ona anlayamayacağı. Sevmek bir zaman ustalığıydı. Öğrenmek istemişlerdi ve sırra güçlüce sarılmışlardı. Ayrıldıklarında dönülecek bir gerçek kalmamıştı. Kaybedilmiş sıradanlık delicesine sıra dışıydı yıkıma uğramış düşlenenin gerçek çöplüğünde. Sadece kokuya dokunuyordu, acı içinde müebbet. Kendi parmakları parmaklıkları olmuştu. Bu anahtarı olan yalnızlıklardan da beterdi. Her insanın hayatında saçlarına dokunan bir gerçek olmalı. Yalnızlığın suça bulaşmışsa sevgiyle de temizleyemezsin vicdanını. Gardiyanın gözlerine yerleşir sen göz kapaklarında mahkum yatarken. Yargıcın olur haklı haksız oluşunun karmaşası. Gece savrulur, söz seni bulmaz. Bir düşün sınırına asla katlanılmaz. Gerçeği yoran düşlerin yazarları yalnızlıkları ile baş edebilmiş olmalarından dönerler. Gerçeğin ardında kalmak istememişlerdir elbet. Sana başka bir düş sesleniyor, yoksa hala görüyor musun? Daha çok gençler ama martısı olmayan bir denizin düşüyle zehirlenmişler. Gözlerim sana yardımcı olsun isterdim diyebilirsen, belki çağırabilirsin kaybolanı düşlerden, gerçeküstünde yitmeden.

29/03/2007