Unuttuğun Sandığından Bir Sevgi Çıkar

Boşluk dolmaya hazır çekiyor yaşanılanı. Zihin tek tek çıkartıyor paylaşılanı, unuttuğun sandığından. Artık bölüşemiyorsun zamanı. Öyle hızlı geliyor ki geçmiş ana, herşey birikiveriyor düşüncelerine. Kolej çıkışında bekliyorsun gülümsemesini bir hayalet gibi, metro kendi hayatını yaşarken, onu bir başka muhtemel buluşmaya taşırken. Üniversite yıllarında kayıt olmaya geldiğimde rahmetli annemle oturmuş olduğumuz Kuğulu Park’ta yıllar sonra bir bankta Ayşegül’leydik. Tunalı Hilmi’de elini tutuşum onu düşüncelerim gibi bırakmak istememişti. Kaybettiğinde hayatın kısa anlarına dönüyorsun. Yarına kalışımız gibi kısa sevgiler. Adımlar bizi geçer, yaşlanan zaman içinde bir masa seçer, yıllar buluşurken herkes kendi hikayesindedir, suskun bir sessizlikte. İçim bir süre daha Eryaman’a giden bir dolmuşu bekler, bir kahvaltı masasında almış olduğu ekmekle dönüşünü beklerim, Hacettepe’de bir sandviç yeriz birlikte, televizyonun yüksek sesinde sarılırız birbirimize, perdenin savruluşu bile hatırlanır bir süre daha, Butik Otel’de günaydınım oluşu bende kalır, onun kaybettiği heyecan benimdir, Küçük Esat’taki börekçide köşe bir masadır iki bardak çayın öyküsü, gelmesini beklmek dönmeyeceğini bilmek olduğunda yarın başka bir defter açar anılara. Heyecan duyduklarında kayboluşunda farklı sokaklar adımlarımızda yankılanacak. Bize düşen seda sadece bir geçmiş veda. Yaşam unutturuyor sevdiklerimizi. Sadece kendimizi hatırlıyoruz. Adına yalnızlık diyoruz.Bir masa, yıl 2037, herşey uzak, bakış ardından geçmiş, hikaye kahramanlarının çoğunu yitirmiş, adı çoluk çocuğa karışmış kalabalıklar satırlardan ne anlar. Parmaklarım dökülüyor harflerin kelimelerimi cümlelerime taşıyışlarına. Seni götürüyorum sonsuza. Benimle geliyorsun kalbimde, sen beni geçmişte indirsen de. Şarkı hiçbir zaman gürültü olmadı. Duyulmasa da kalp atışları hep insanı söyledi. Kalbinin çarpışının hızlanışında seni yakalayamayacak olmak zaman. Bir başka göğse yaslanır yaşanan.