Bugün De Kelimeler Yağdı Sessizliğime

Bir restoran masasında hepimiz oyuncuyduk. Garson rolünde bir adam ne istediğimi sormuştu. Rol arkadaşımın bu sefer adını biliyordum. Aynı sahnenin bizi karşılamasında buluşuyorduk her öğlen yemeğinde. Hardal soslu bir tavuk sipariş etmiştim, mezgit balığı ve salata ile. Yağ ister misiniz sorusunu, nar ekşisi alır mıydınız sorusu izliyordu. Gözlerim de boş durmuyor salatanın sos ritüelini takip ediyordu. Bir anda mekandan ayrılmıştım düşüncelerde, elim yemeğe devam ederken. Bir parça çatalımdan kurtulup, tabağıma düşüverince gömleğime sıçrayan yağ zerrelerinin bıraktığı lekeleri de dert edinmiştim garnitür olarak. Yemeğim bitince ikram edilen bir bardak çayla aşina olduğum oyunda son perdeydi, yalnızlık da işe yetişmek için kalkacaktı kader arkadaşı dekordan. Hesabı alabilir miyim Ömer diye seslenmiştim. Dedim ya bu sefer adını biliyordum rol arkadaşımın. Adıyla gidenler de vardı her gün oynanan masa kapmacada. Bir kız karşımda oturmuş kız arkadaşına sürekli birşeyler anlatıyordu. Bacaklarının güzel olduğunun farkındaki herkes mavi ayakkabılarını da hatırlayacaklardı. Yüzü de güzel olsa her halde yanına hiç yaklaşılmazdı kaprisinden. Oyunun hep bu anında ayağa kalkıp kasaya yönleniyordum. Adımlarım beni çalıştığım banka şubesine teslim ediyordu. Masamın başında bir günü harcıyordum. Üstü kalsın demiyordu hayat. Akşamlarımı , gecelerimi de istiyordu. Saat yedi kırkbeşi gösterirken, elimde çanta şubeden çıkmıştım. Yorgundum ama eve tamamlamam gerekli dosyaları götürüyordum, içimden gelmeyeceğini bile bile. Sorumsuz değildim, aksine yaşamıma karşı son derece sorumluydum. Bu yüzden zordu kabullenmek. Kapımı açışımda bir ben vardım. Hafta sonu İstanbul’a gidecektim ama yarışlar nedeni ile tüm oteller doluydu. Bir değişikliğe ihtiyacı vardı gözlerimin. İçime dokunmalıydı Kız Kulesi. Ne hayaller için bekliyordu beni. Ne kadar saftım, hemen iki kişilik bir piyes yazmıştım. Nasıl ödeyebilirim hesapları yapıp, kendimi borçlandırmıştım bir düş paketini hazırlarken. Hiç anlamazdım değerli taşlardan, yardım almıştım arkadaşımdan. Nerden bilebilirdim yaş gününe yetiştirmeye çalıştığım, ona armağan heyecanıma gelmeyeceğini. İstanbul kimseye sır vermez, diğer tüm şehirler gibi ağzı sıkıdır. Zaman gibi saklar bir zamanlar sevileni. Kendine arkadaş her yüreği besler, ışıltı serpili karşı loş kıyılarıyla. Asla Ayşegül uğradı demez. Cumartesi gecem neşe ve hüzne kadeh yetiştiren Beyoğlu’na konuk olacak. Yine herkesin mekik dokuyan, çakırkeyif adımları birbirine çarpacakmış gibi telaşlı buluşacak. Yine sesler ve sessizlikler karışacak. Ayışığı biz budalalara bakacak ve hayat içimiz gibi akacak. Gözlerimiz değse de, ruhlarımız değmeden uzaklaşıyor olacağız. Yakın açılıyor olacak, insanlar birbirlerini geçerlerken. Sevmek zehrediyor aşkı. Söz verdim gözlerimi kapamaya ve İstanbul’u anlamaya, şiir gibi bir yalnızlıkta. Utangaç bir kayığın sırrı gibi uzandım boğazın sularına. Kıpırdandım, huzursuzlandım fark edilmek istercesine. Sesim yetmedi gidişine, kal dercesine. Kimileri kedi besler, ben de bir düş besliyorum. Ben de hayatın ayıkladığı insanlardanım. Yaklaşılan her aynı farklıdır. Kalabalık çözüldüğünde, bir kapı çalındığında yanlış bir adresi arayan kızın dudaklarında, bir sır gibi, kısa ve meraklı ömür. Yatağıma gece birikiyor. Bir irkiliş, bir ürküş, bir can yanması, bir gözyaşı her şeyi arıtıyor. Avuçlarımla bir yalnızlık açılıyor, seni ellerimden bırakırcasına. Parmaklarım bir çiçeğin uykusuzluğu gibi. Sabah gün ışığı tenimi sardığında, bir günaydın ister uyanışım. Yokluk benimle konuştu. Dilinden anlamıyordum. Ona omuzları çıplak bir kızı soruyordum. Koyu kahve saçları belinde diyordum.