İşte Bu Gerçek Yalnızlık

Pencerenin kanatlarının gerinişinde bir tek kendi vardı. Hala yaşıyordu. Prag sokaklarında sabahtı. Gözlerini açışına geldi yaşam. Ne çok hikaye birikmişti onu uğurlamak için. Acılar kronolojik değildi. Kaç yaşındaydı, kaç yıl barındırmıştı kalbinde? Bir kadın yaşayacaklarına dönüyordu. Bir nefes alış sakinleştirdi içini. Elleri yalnızlığı tanımıştı. Zamanı taşımış sözleri yorgundu. Yaşlanmak onu şehirlerle buluşturmuştu. Zihni bugün de yolcuydu. Nereye varacağını bilmediği duygularla çıkmıştı yola. Adlar eksilmişti hayatından. Yıllar bir diğerini geçmişti. Ölüme yakındı geçmiş. Dün gibiydi gözlerini kapayışı. Bir sahnenin gerisindeydi. Sevinçleri sekteye uğramış, yüzü asıktı. Gülümsediği anları buldu yaşadığı yıllarda. Hepsini yaydı hatıralara. Herkes bir öykü getirmişti yanında. Kalabalık içine aldığı insanların adını merak etmiyordu. Hiçbir şey ayırt edilemiyordu gelip geçenden. Seçimler seçimleri doğuruyordu. Tercih dominosunda dokunuş kimindi? Anlar yıkılıveriyordu son ana. Birbirine dökülen her sahnenin nakşolduğu zihin anımsamalara bürünmüş bir gülümseme veriyordu hayata. Ayakta duruşunun zamandan seçtikleri kendisine aitti. Bir sessizlik kadar derindi bakışlarının çağırdığı şehir. Anlaşılmaktan yoksundu dile getirişler. Suskun yıllar bir tek kendi içi ile konuşuyordu. Hala yaşıyordu. Seslerin içindeydi. Hala adımları vardı. Adını geçmişten kurtarmıştı. Adını ödünç aldığı kızlara borcunu çoktan ödemişti. Artık vicdanı da nasır tutmuştu. Yaşlı bir adamın hikayesi daha farklı olabilir miydi? Kalbini kıranlar da yaşlandığında ne duyarsın geçmişinden? Her hikaye ediş kaybettikleri kadar zengin teslim olur yarına. On yıl sonrası sır saklıyor. Gece sırra kadem bastığında, düşlerini bulursun yastığında. Uykuya daldık, başka masallarda uyandık. Bizler sadece kendimizi duyandık.İşte bu gerçek yalnızlık.