İzmir- Öyküleri Uyanmış Bir Şehir

Kısa öyküler elden ele, gözden göze, yürekten yüreğe dolaşıyordu. Tüm öyküler sessizdi aslında. Mavi bir deniz gibi geçiveren yirmi dakika sabahımdı yine. Karşıyaka’yı hiç dilimden düşürmüyorum diye, beni bırakmaz sanmayın. Vapur gibidir aşklar, sizi varmak istedikleri yerde indirirler. Neden hacizli tüm kelimeler? Yine bir martı rüzgarı peşine taktı. Bir uzaklaşış da mutlu edebiliyormuş insanı. O da sadece gökyüzünü duyuyordu. Ağır ağır çekiyorduk karşı kıyıları kendimize, yavaş yavaş yaşlanıyorduk. Gemiler de tedbirli, yalnızlıklarındaydılar. Bir edaya demirli nazlar, gelip geçişlere sürüklenmeyen bir gün daha beni yitiren. Suyun sesindesin, bir dalganın diğerine fısıldadığı. Bir günün telaşına yanaşıyoruz. Saat dokuz. Üzerindeki yeşil güzel kız önümde yürüyor.