O Kadar İyi Ağırlanmıştım Ki

(Metroda ve sekiz yirmi beş Konak Karşıyaka vapurunda cep telefonuma aldığım kısa notlardan)

Yalnızlığın kıvrılışı değişmiyor, köşe başını tutmuş taksilerin bekleyişi beni Üçyol Metro girişinde karşılıyor. Trenin gelmek üzere oluşundayız yine, farklı ama her zamanki gibi mutsuz yüzlerle. Konak’ta görünmeyen bir telaş koridorundan aktık iskeleye, karşıdan gelen hikayelerin direncinde. Kış güneşini seven vapur serinliğe açıldı, şarkısını mırıldanmaya başladı. Bazı tekrarlar huzur vericiydi. Bana bir bardak çay getirmişti yüzüne aşina olduğum, henüz adını bilmediğim abi. Şekerler de yalnız değildi. Onları ayırmadım birbirlerine karıştırdım düşüncelerde. Beyaz boyalı demirlerin güverteyi dolaşışını kovalayan gözlerimin karşılaştığı gölge oyunlarının içine dalıyor mutlu oluyordum. Devasa gemilerin sadece yük taşımadığını geçirdim aklımdan, kaptanın kalbi birçok ülke gezmiş olmalıydı. Bir leylek sürüsü rüzgarı izliyordu gökle nefes alışverişimde. Dinginliğin misafiriydim, o kadar iyi ağırlanmıştım ki daha fazla kalmak istedim.

(Vapurdan inişte düşüncelerin beni her durduruşunda, bankaya gidişimde yol üstünde kenara çekilip de cebime aldığım notlardan)

Ölenlerin hikayelerinden kurtarabildiklerimiz yazılanlar, eksik ve hayallere açık. Güzel bir kadının bacaklarına sarılmış desenli, ince, siyah çoraplar ve uzun çizmeler gibi gelip geçici kaldırımların ömre tanıklığı. Gözlerini kaçırışından seni almak istedim, adını bilmeden. Yaşıyorum içimdeki duygulara anlam veremeden. Her adım birer kelime, düşündükçe, yaşadıkça ve yüzleri karşıladıkça. Bir oyun seçti parmaklarım. Başımı öne eğişlerim nice bakış kaçırdı. Neden dokunulmadım? Haksızlık etmemeliyim güneşe ve Çarşambaya, beni geçen bakışlara.