Rolüne Alışamamış Bir Oyuncu

(Sabah altıda yatağımda uyanır uyanmaz)

Bir sokak hayal ettim, sessizliğinin seni aradığı. Adımlarını hissettim, seni uzaklığında takip ettim. Anlamaya çalışmayacak kadar uzun zaman geçmişti. Ömür ömürlere yol veren bir sokak gibi, sonuna yetişen akışını kaybetmeden. Biraz dinlendim sensiz yazdığım hikayende. Rolüne alışamamış bir oyuncu, sahneler çoğaltan zihninde repliklerinde. Bilirim gözlerin sessizliği iyi oynar. Yatağımda kalkmam gerekliliğiyleyim. Öğrendim anımsamaların boşuna olduğunu, kalbine başkalarının dolduğunu. Yorgun düşüyorum. Ne uğruna kavgam, artık inanmakta güçlük çekiyorum. İnsan evinin, yurdunun yabancısı olur mu? Bir tren tünelde çözülür düşünceden, bazen Ankara’ya savrulur yansımaları hızlı penceremden. Hala senin kıymetli miskinliğinleyim. Sanırım yaşama haksızlık ediyorum.