Kayıplar Birer Armağan Mı?

Gözlerimi kapayışımı sakinleştirmeliyim. Bazen insan kalmakta zorlanıyorum. Başarmayı yeniden tanımlamalı. Kayıplar birer armağan mı? Bırakabilmeyi öğreniyor muyum? Sınır ilmeği geçirilmiş toprağıma. Kendime çektikçe daralıyor sokaklar. İpin ucunu kaçırabilmeliyim bir uçurtmayı özgür kılarcasına. Varılan keşifler sunmalı. Ait olamamak yalnızlık mı? Hayal kurmak aşırıyor insanı dağlardan. Deniz kışkırtıyor suskunluğumu. Sevmek istiyorum. Sevdikçe temizlenmek, gözlerinde kısa sürse de kalmak istiyorum. Sınırları el ele atlayalım istiyorum. Ülkeden ülkeye sekiyoruz sanki. Gülümsedikçe yükseliyoruz. Yere dönüşlerimiz yerinde duramıyor. Keşfin neşesinde kuşlar. Yağmurun sesiyle baş başa kalabilmeyi özlüyorum. Seni penceremdeki yağmur taneleri gibi yaşamak istiyorum. Süzüldükçe bir araya gelen yağmur damlalarında biriken hayatın yansımasına dalıp gidiyorum andan. Sessizce köşemdeyim. Sessizce tanıklık ediyorum. Üzerimdeki giysilerim bile fazla olsaydı. Sahip olduklarım beni tutmasaydı. Biriktirmeseydim ağırlıklarımı. Göğün dibine vurdum. Hayata martılar savurdum. Nefes aldı gözlerim. Vapur peşine taktı şehri. Hikayenin hep kaldığı bir yer vardı. Bu sabah da benden yola çıktı. Sana uğramamazlık yapamadı yine. İyi ağırlarsın kalbinin misafirlerini. Herkes dağılmışlık içinde. Etrafını toparlayan bir adam, yaşlanan ve umut eden. Ne ilk ne de son giden.