Öyle Kapandı Ki Suskunluk

Kalbin sana hayatın boyunca hiç akıl veremedi ve sen hep başkalarını dinledin. Zaten kendin de bir başkasıydın. Farklı mıydım? Aşk akılsızdı. Ne yazık ki hep bir tarafın aklı başındaydı.

Her şehrin de bir bakışı var. Bu bakış karşılaşma yanılgısı. Denize eşlik eden bir sessizlik kıyı. Martının getirdiği perspektif, düşünceleri yok olan bir fotoğraf. Sanatçıları unutulmuş bir yaşam ve sabahı. Daha ne kadar hüküm sürecek suskunluğunda? Sevmek isyan ettirmiyor insanı. Özgürlüğe hapsediyor umut. Umut da yalancı ama inanmak acı. Mavi yalanlar uzak. Kolay değil maviye aldanmak. Bir martısı olmalı insanın yüreğinde. Uyanmak oyalanmak. İzimi belli etmiyor sıradanlığım.

Katılıyorum söz trafiğine. Göz açtırmıyor telaş. Günü alıveriyor teslimiyet. Oyun oyunculara kendini anlatmak mı? İyi bir oyuncunun katılma hakkı olmamalı mı? Sahne kelimelerle çizilmiş bir hikaye. Seni bekledim, izleyenler arasındaki gizden çıkıp gelmeni istedim. Güneş vuruyor vapurun pencerelerine. Sırtı keyifli bir kedininki gibi ısınmış olmalı. Ne çabuk varıyoruz Karşıyaka’ya. Maaşı var sensizliğin. Akşam oluverecek bir ömrün sonu gibi. Sen seçimlerinde, ben de başladığım yerde yakalanacağız sonsuza. Adımızdan eser kalmayacak.

Hayal gücü israfı günah değil mi?

Öyle kapandı ki suskunluk, içim almadı gözlerimi kapayışımı. Öyle güçlü hissettim ki kendimi, denizi aştım özlem duyduğum yer değiştirişte. Öyle sınırlıydım ki seni düşünmekle, yorgundum. Bir geleceği var hikaye tohumlarının. Kelimeler saçıldıkça açılıyor cümleler.

08-01-2008