Kim Diye Sorar Geceler

Sabahın akşam oluşunda sessizliğim odasına ulaştı. Tüm günü babamların evinde koltuğa kıvrılıp uyuyarak geçirmiş olmama karşın dinlenmiş hissetmiyordum. Yaşanacak anlardan kaçırmıştım kendimi. Gözlerimi kapayışım kafamın içini genişletiyordu. Dolmaya direnemeyen bir boşluk. İçine ne koysan alan bir yalnızlık. Giyinik olduğun hissinde utanacak kimsen yoksa ellerin arasın bedenini. Dokunuşların sana versin hala yerinde olduğun gerçeğini. Kendini kendine veren bir katlanış. Kimse derin bir nefes alış bulamamış bir apartman dairesine gizlenmiş kaygıda. Kelimeler yetişememiş. Giden anlamak istedikleri ile uzaklaşmamış çünkü farklıymış. Anlamak istediği için acı çekiyormuş o da. Anlamak istediği için değer veriyormuş. Pencereler kadar suskunmuş sokağın uzağa karışışı. Duyduğu güven anahtarlarını bırakmış sehpaya. Sesin yığılışı açmış bırakışını. Evini kalbi yapacak bir kızın içeri girişinde saatler nasıl geçiyor acaba? Mum ışıklarında anımsamlardan gözünü açan bir köşe mi ağlayışı? Geceden geliyormuş şehir. Mesafe hep paylaşılmış. Neden kendini kaybetmiş bir adama rastlamış ki? Neden suskunluğuna hapsetmiş duymak istediklerini? Bir içten sarılışın etrafında hayat akıyor. Yürüsem iyi olacak. Üşümek sanki bana iyi gelecek. Akşam babamlara gideceğim balık yenecekmiş. Oyun herkesi sahneyle baş başa bırakır. Anı oynamak kolay değilmiş. Yine de yalnız bırakmıyorsun beni. Elimden tutuşuna ihtiyacım olduğunda yanımdasın. Yanındayım yılların. Koşullardan vazgeçebilecek kadar güçlüyüz. Denize taş fırlatan bir çocuk gibi takip ettim uçağın sonsuza düşüşünü. Vardığı düşlerde kayıp bir şehir bulacağına emindim. Kaybolmanın içiyle buluşanların yalnızlığından açan bakışlarda hayat farklı görünür. Martılar saçan bir dans bu frekans. Ritimin belleğinden açılan adımlarda referans. Sen kaldığın yerdesin ben de seni düşündüğüm anda. Kim kiminle karşılaşmış bu ahir zamanda? Kim anlaşılabilmiş ki? Kim diye sorar geceler.