Sessiz Kalışlar

Ne kötü işe giden adam psikolojisi ile denize bakmak. Sabahın erken saatleri, hava oldukça soğuk. Martılarsa hava güzelmişçesine keyifli uçuyorlar yine. Yorgun dönüyorum gündüzlerden. Akşam olunca ne hissettiğimi kaybediyorum. Yedi vapuruyla Karşıyaka’ya yöneldim. Şehir bana bir şey anlatmıyor. Kelimelerle oynayan bir adamın sessiz kalışına inanmak zor farkındayım. Oynun içinde kalmışların tercih bunalımları var. Yok oluş mavisi travmatik. Elimde laleler sana suskunluk getirmiştim. Suskunluğumun ne konuştuğunu ben de duyamıyordum. Teknenin motor sesinde gözlerimi bir an için kapadım. Yolculardan sadece iki genç kız öğrenci sürekli konuşmaktaydı. Diğer yüzler daha uyanamamış gibiydiler. Duvarları var tecrübenin. Geçmişle örmekte olduğum gelecekte yükselen duvarlarımın üzerinden bakmaya çabalıyorum sana ve hayata. Söylediklerimde kayboluyorum. Söylediklerim bir yol çiziyor. Dengenin kurulma arayışında an yerini buluyor. Güneşin doğuşuna tanıklık ediyorum. Tepeyi aşmış denize bakıyor. İskeleye de vardık zaten. Sakinliği karşılayışım sakin değil.

18-02-2008