Yüz Yüzeyiz

Aşinalık tanışıklık mıdır? Akşam oluşunu hep sevdim. Penceredeki adamı her gün çay dağıtışında izliyordum. Akşam oluşu da seni bana hatırlattı. Umut verdi bana bulutlara başını banan tepeler. Işıkların karşı kıyıda belirişini sevdim. Senin de sayılır geceye bırakılmış şehir. Akşam oluşunda çizgiler daha keskin. Kayboluşa geçiş aşamasında belirginliğiyle vedalaşanlar. Denize atlayıvermek geliyor mavi aşığının içinden. Serinliğe bulanmak ne güzel. Dondurucu yokluğun. Belki de yalnızlığımın ihtiyacı olan benim. Işıltılı bir nehir sahili izliyor. Bir hikaye alçalırken, binalara teslim bir şehirde dağılmışlığımız. Vapur beni metroda bekleyen insanların içine karıştırdı. Gözlerimi kapayışımdaki gürültü sinemada filmin başlamasını bekleyen kalabalığa da ait olabilirdi. Bir konserin arasındaki uğultu da olabilirdi. Yeter ki gözlerimi açmayayım gerçeğin kendisine. Kendimi kandırmak hakkım değil mi? Görünen hep dolu. Görünenin kaderiyle oynuyoruz. Basit olanı karıştırmak maharet mi? Aynı oyunu oynuyoruz. Ya beraber ya başkalarıyla. Aynı dekora teslim sahne. Yüz yüzeyiz adımız olmadan.

01-03-2008