Kucaklanıyoruz

Herkes sessizlikten kaçıyor. Düşüncelerin suskun cehennemi sıkış tepiş. Kalabalığa emilen varoluşlar oyalanmalardan sıkkın. Bir karşılaşma karesi bakış akvaryumuna dönüşürken dönüp dolaşmaların derinliği bir şehrin durgun suları. Okyanusu hayal eden bir yalnızlık, camın yansıttığı sırrından habersiz yüzlerde. Kimin açısından olduğunun bir önemi varsa o sen misin? Yerini aldığın bu gizemde içini rahatsız eden bir iç konuşma var mı? Ne pişmanlık ne de kararsızlık, anlatılması güç bir yol alış. Herkes umursamaz görüntüsü veriyor. Herkes son bir çabanın esiri. An insanı yakalıyor ve hatırlatıyor. Keşif mağdurları mıyız? Sıradanlaştık mı? Yaklaşmalardan geçen bu hikaye sessizce paylaşılıyor. Bir parçasını kapıp gidenden geri dönecek bir anlatı yok. Savruluyoruz, düşüşlerinden sıçrayan ışıklarla. Gecenin birlikte oyun oynamayı sevdiği insanlarla sızıyoruz bilinmeyenin heyecan dolu kucağına. Kucaklanıyoruz sessizlikle bir arada oluşumuza çağrılmışçasına. Kalabalığın ayrımcılığı güzel olandan yana. Dikkat çekmek istercesine yalnız mısın? Bir köşen kalmadı mı kendi halinde oluşunda? Artık kendi tercihim mi diye tereddütlerin mi oluştu? Tekrar yüreğini susturmasın. Kendini dola sokaklara. Uçağın uçurtma olduğu bir dünyada dönüşün kimin elinde? Sırtüstü uzanışların kuşbakışı düşlerinden mi kopup geldin içime? Hava ısındı. Yalnızlık ısındı. Yalnızlık tek başınalık değil. Yalnızlık benmişim. Yalnızlık sevgiye su vermekmiş, yalnızlık dört mevsimmiş. Yalnızlık gözlerimde tebessüm açmış. Yalnızlık konuklarının elinden tutmuş. Bir avuç sıcaklık ona rehberlik ettiğinde özgür bırakılmayı parmaklarının akışkanlığında hissetmiş. Görüşmek üzere dercesine susmuş. Sarıldığında bir anımı yakalıyorsun. Sarıldığında altındayız bize dokunup kaçan arkaplanın. Uzaklaşmalarla yakınlaşmaların şaştığı bir düzlemde alçalıp yükselen bir göğüs kafesinde nefesimiz. Düşünceleri aralanmış bireyler kadar özgür salıveriyoruz yalnızlığı yaşama. Anlamak herkesin harcı değil.

22/06/2008