Bazen Canımı Yakan

Hayranlık uyandıran bir sır gibiydi, yağmurlu bir günde toprak kokan hava gibiydi, akşam olup da, hava kararmaya başlayınca insanın ruhunu saran yalnızlık duygusu gibiydi, yetişme telaşındaki onca insanın içinde sakin bir gözlemci olmak gibiydi, bazen canımı yakan, bazen beni gülümseten hayat güzel bir kadın gibiydi. Bana, beni sessizleştiren o ihtişamını verdi. Yalnızlığıma bir ömür serdi. Yürümekteydim. Geçmekteydim. Gözlerimi kapayışım sevmiş olduğum kadınları hayat penceremde hep haklı çıkaracaktı. Beni içimde saklanan sokaklar gibi dolaşacaklardı. Özenle anımsayacaktım. Her adımım birer kır kelebeğiydi. Güzel bir çiçeğe rastlamış gibi mutluydum. Daha yolumuz varmış gibi hissedebilmeliydik. Kaldığımız yerde gün yeniden doğmuştu. Gün ışığı cilveliydi.

(Doktor Jivago’dan Lara’s Theme eşliğinde)