İsraf

Yaşam biçimim üzerine düşündüm. Hiç olmazsa bana kalan anları iyi değerlendirmeliydim. İş hayatında feda etmem gereken bir zaman vardı. Bu gerçekle hesaplaşmanın bana bir faydası yoktu. Yaşadığım mekanlarla ilişkimi değerlendirdim. Sadece barınıyor muydum? Vazgeçmeyi bilmek insanın kendisine yapabileceği en büyük iyilikti. Erteleyen, kararsız bir insan görüntümü hak ediyordum. Zihnimi farklı alanlarda yoğunlaştırmak için kitap okumak için çaba sarf ettim. İhmal ettiğim ne çok şey var diye geçirdim içimden. İnsan kendisini bu kadar boş vermemeliydi. Zamanın geçişinde kendime katkım yoktu artık. Okuduğum kitabın ilk sayfalarındaki Herodotos’tan “İnsanın yazgısı ruhunda gizlidir.” sözü üzerinde düşündüm. Yalnızlığının iyi bir dinleyicisi olan ben, ruhuma ihanet mi ediyordum? Kendini israf etmek ne büyük sorumsuzluktu. Gözlerimi kapayışıma nasıl dönüyordum? Aynam vesikalık bir fotoğraf gibiydi. Nasıl bir adama dönüşmüştüm? Benim seçimim değil dedim korkakça. Benim seçimim değil dedim boyun eğerek. Sözde radikal bir adamdım. Reformlarla boşa mı uzlaşmaya çalışıyordum? Her halde aldırmaz bir kişi olmayı başaramayacaktım. Parçası oluşumla ilgilenmeliydim. Özen göstermeliydim yaşlanışıma. Kendimi pişmanlıklara hazırlamamalıydım. Sessizleştim odamla baş başalığımda. Sessizleştim ve karar verdim.